We krijgen slechts zelden een review, maar deze van de site Snoozecontrol zal toch nog even nazinderen. Dit is de link naar hun site http://www.snoozecontrol.be/reviews/5942/
Dit is de integrale tekst over ons optreden.
Bij Frimout, die het voorprogramma mochten verzorgen, stond de festivalweide al goed gevuld. De intimistische sfeer die werd geschapen paste perfect in het concept dat deze band weet aan te bieden. Muzikaal zou je kunnen stellen dat Frimout lijkt te schipperen tussen kleinkunst – in de brede zin van dat woord weliswaar – en pure onversneden Nederpop. Het publiek kwam echter duidelijk enkel en alleen voor Clouseau, maar toch slaagde de band er wonderwel in vele handen in de lucht te krijgen en mensen aan te zetten tot het plaatsen van een dansje.
De grote sterkte van Frimout is variatie, in de eveneens brede zin van dat woord. Dit is niet de verdienste van één lid, maar van de kruisbestuivingen tussen alle verschillende elementen binnen de band. Uiteraard kan je niet voorbij aan de charismatische uitstraling van zanger Stef Willems, die als een ware klasse entertainer het publiek uit zijn hand doet eten. Maar bovendien geen moment onbenut laat om zijn mede bandleden in de ‘picture’ te zetten. Naast Stef zijn prestaties waren we ook onder de indruk van de wondermooie stem van zangeres Elien Boermans, wiens inbreng ervoor zorgde dat het niveau zelfs een paar treden de hoogte in leek te gaan. Naast de perfecte vocale aankleding, kunnen we echter ook niet voorbij aan de aanstekelijke gitaar riffs van Dave Elli, knappe baslijnen van Moreno Claes en de mokerslagen van drummer Matthias Fransen.
Echter één van de mooiste, meest beklijvende momenten kregen we toen toetsenist Jan Beyen magische klanken uit zijn instrument toverde bij een ingetogen song Paradijs Een ode aan een overleden vriend van Stef. Waarbij we met de krop in de keel, een traan wegpinkten. Op zulke momenten zou je een speld moeten horen vallen van intensief genot. Helaas had een groot deel van het publiek daar geen gehoor naar, en stond gewoon verder te keuvelen alsof we in een praatcafé stonden. Heel jammer, maar wijzelf genoten met volle teugen en lieten deze toch wel heel treurige song midden in de set, tot diep in ons hart doordringen. Alsof we de pijn die Stef nog steeds moet voelen bij dit verlies, wel degelijk ook meevoelden. Indrukwekkend!
We zeiden het al eerder, de grote sterkte van Frimout is variatie brengen. Na deze heel mooie en beklijvende song, was het weer tijd om de teugels te vieren en de dansschoenen aan te trekken, en daar hadden de aanwezigen dan weer wel zin in. Naarmate de set vorderde – de band speelde toch een goed uur en half – leek het publiek dan ook meer en meer mee te gaan in de maalstroom van knappe songs die de band op hen afschoot. Om uiteindelijk hen een daverend applaus te geven, dat ze al vanaf het begin verdienden.
Kortom: Frimout legde de lat vanaf het begin enorm hoog, en lieten ons meedrijven over golven van indrukwekkende mooie Nederpop met een vette knipoog naar onversneden kleinkunst. Soms zorgde dit voor een golf van kippenvelmomenten, anderzijds gingen we stevig aan het dansen en feesten. Maar telkens bleek deze band vooral de ene verrassing na de andere uit hun hoed te toveren. Daarvoor is bovendien elke schakel binnen deze band even belangrijk, om tot een magisch geheel te komen. We hebben op zomerfestival Buggenhout trouwens ook , exclusief, enkele nieuwe songs mogen horen uit hun debuutplaat, die in 2017 zou verschijnen. We kunnen nu al stellen, op basis van wat we hier hebben gehoord, dat 2017 een doorbraak jaar zal worden – of zou moeten worden -voor deze top band. Bovendien vieren ze hun vijf jaar bestaan, wat ook zal zorgen voor menig concerten in uw buurt.